Overlord Volume 4 Epilogue

ปัจฉิมบท เล่ม4

ซาริวสุรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนที่ครอบคลุมร่างทั้งหมดของเขาอยู่ มือหนึ่งต้องการจะฉุดเขาออกมาจากห้วงบึ้งล้ำลึกแต่ซาริวสุปัดป่ายมันออกไป เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างน่ารังเกียจจากสัมผัสของมือนั้น
ช่วงเวลาระหว่างชั่วครู่กับตลอดกาลนานผ่านไป เขารู้สึกถึงมือที่ยื่นมาหาเขาอีกครั้ง พอเขาจะปัดมันไปอีกเป็นครั้งที่สองเขาเกิดลังเลขึ้น พอฟังดูดีๆ เขาสามารถฟังเสียงที่มาจากด้านนั้นได้ ปรากฏว่าสิ่งที่ปลุกอย่างหยาบๆนี้เป็นเสียงของหญิงผู้ที่เขารักสุดขั้วหัวใจ




รีรอ
รีรอ
ยังคงรีรอ
ในโลกนี้ที่ยังยากจะแน่ใจว่าเวลามีอยู่แน่หรือไม่ ซาริวสุยังคงรีรออยู่ ในที่สุดเขาคว้ามือนั้นไว้แม้จะรู้สึกไม่เต็มใจที่จะทำนัก
และหลังจากนั้นเขาได้ถูกดึงกลับเข้ามาสู่โลกที่กระจ่างชัดเจน
ความเมื่อยล้าแผ่กระไปทั่วร่างทั้งหมดของเขา
ราวกับว่าภายในของเขาได้เปลี่ยนไปเป็นของเหนียวๆหนืดๆ

จากนั้นเขาได้รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อยอันผิดปรกติ เขาไม่เคยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้แม้แต่ตอนที่ใช้แรงกายอย่างหนักหน่วงเกินไป
ซาริวสุพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของเขา
แสงสว่างจ้าจนแสบตาเข้ามาสู่สายตาเขา ถึงตาของพวกลิซาร์ดแมนสามารถปรับให้เข้ากับความแรงของแสงได้โดยอัตโนมัติ มันก็ไม่สามารถทำได้ทันทีทันใด ซาริวสุกระพริบตาของเขา

“ซาริวสุ!”
คนบางคนได้กอดเขาอย่างแนบแน่น

“ค-ครูช!”
มันไม่น่าจะมีทางใดที่เขาจะได้ยินเสียงนี้อีกครั้ง เสียงของผู้หญิงคนนี้
ซาริวสุปรับสายตาได้สำเร็จและเห็นหญิงที่กำลังกอดเขาอยู่ แน่นอนว่านั้นคือยอดรักของเขา ครูช ลูลู่

ทำไม?มันกำลังเกิดอะไรขึ้น?
คำถามจำนวนมากและความไม่สบายใจพุ่งเข้าหาซาริวสุ ความทรงจำสุดท้ายของเขาคือตอนที่หัวของเขาร่วงหล่นลงพื้น แน่นอนว่าเขาถูกฆ่าโดยโคไซตัส
ถ้าอย่างนั้นทำไมเขายังมีชีวิตอยู่? นอกจากว่า---
“—ครูชก็ถูกฆ่าด้วยหรือ?”
“เอ๋?”

ซาริวสุเปิดปากเตรียมจะถามทว่าปากเขาเหมือนชาไปหมดไม่สามารถขยับแบบปรกติได้
สิ่งที่บอกคำตอบให้กับเขาคืออาการสับสนที่ฉายอยู่บนหน้าของครูช เห็นสีหน้านั้นซาริวสุก็เบาใจลงรู้ว่าครูชยังไม่ตาย
ถ้างั้นทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่ล่ะ?
คำใบ้ถูกส่งให้เขาผ่านเสียงที่อยู่ด้านข้าง

“อืม ดูจะมีความงุนงงหลังจากถูกชุบชีวิต ดูเหมือนว่าเลเวลจะตกลงไป...ก็พอจะอนุมานได้ว่าไม่ได้แตกต่างอะไรมากจากอิกดราซิล”
พอรู้ว่าใครกำลังพูดกับเขา ซาริวสุมองไปทางนั้นอย่างประหลาดใจ

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือราชันย์แห่งความตายจอมเวทย์ผู้ครอบครองพลังอันล้ำเกินความเข้าใจ
ในมือของเขาถือแท่งไม้ที่ส่องประกายขนาดยาวราวๆ30เซนติเมตร มันที่เปล่งรัศมีอันศักสิทธิ์ดูปรากฏอย่างผิดทีผิดทางบนมือของเจ้าแห่งความตาย มันช่างเป็นไอเทมที่สวยงานอย่างที่สุดดูราวกับสลักจากงาช้างอย่างไรอย่างนั้น ด้วยด้านบนสุดที่ถูกชุบด้วยทองและบริเวณที่จับที่จารึกด้วยอักขระโบราณ
ถึงแม้ซาริวสุไม่รู้ว่านั้นคือคฑาชุบชีวิตไอเทมที่ชุบชีวิตซาริวสุ นักเวทย์สายเวทย์ศักสิทธิ์เท่านั้นที่สามารถใช้ไอเทมที่อัดแน่นไปด้วยเวทย์ศักสิทธิ์ อย่างไรก็ตามไอเทมเวย์มนต์ชิ้นนี้เป็นข้อยกเว้นต่อระบบเวทย์ศักสิทธ์และสามารถใช้ได้

ซาริวสุค่อยๆเบือนสายตาและรู้ว่าที่นี่คือหมู่บ้านลิซาร์ดแมน
เหมือนกับว่าพวกมันตั้งใจจะล้อมที่ทั้งหมดไว้ ลิซาร์ดแมนทุกตัวกำลังก้มลงกราบ ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือพวกมันไร้การเคลื่อนไหวใดๆ--กิริยาเช่นนี้คือการเคารพที่มีต่อสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอย่างสูงสุด

“มันเกิดอะไรขึ้น...”
หลังจากได้ประจักษ์ถึงพลังเช่นนั้นการหมอบกราบเป็นเพียงเรื่องปรกติ อย่างไรก็ตามพวกลิซาร์ดแมนที่ล้อมรอบอยู่ไม่เพียงแค่แสดงความเคารพเท่านั้นแต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น พวกลิซาร์ดแมนไม่มีพระเจ้า ถ้าจะพูดให้ชัดสิ่งที่เป็นแหล่งความศรัทธาของพวกมันคือวิญญาณบรรพชนของพวกมัน ความรู้สึกที่ออกมาจากพวกลิซาร์ดแมนที่ล้อมรอบอยู่นั้นก็เหมือนกับการเคารพบูชาที่มีต่อพระผู้เป็นเจ้า

“ฮืม ถอยไปเหล่าลิซาร์ดแมน ถ้าไม่มีคำสั่ง ไม่มีใครได้รับอนุญาติให้ออกไปจากหมู่บ้าน”
ไม่มีใครที่จะคัดค้านคำเหล่านั้น ที่ยิ่งกว่านั้นมันถูกยอมรับโดยปราศจากสุมเสียงใดๆ มีเพียงเสียงการขยับตัวลุกขึ้นและเสียงน้ำกระเซ็นจากการเดินไปตามเขตชุ่มน้ำเท่านั้น เหลือไว้แต่เพียงพวกเขา เหล่าลิซาร์ดแมนต่างออกไปจากพื้นที่
เมื่อเห็นว่าเขาทรงพลังขนาดที่ว่าแข็งแกร่งถึงระดับนั้น ควรแล้วที่ใจของพวกมันจะพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ วัฒนธรรมของพวกลิซาร์ดแมนที่อ่อนน้อมต่อผู้เข้มแข็งก็มีส่วนด้วยเช่นกัน นี่ก็หมายความว่าทุกอย่างได้เป็นไปตามบทของอีกฝ่าย

“ออร่าพวกมันไปหมดหรือยัง?”
“ค่ะพวกมันไปแล้ว”
คนที่ตอบคือสาวน้อยดาร์คเอลฟ ถึงแม้ว่าจะมีเหตุที่เธออยู่ข้างหลังของเขาซึ่งอยู่นอกการมองเห็นของเขา ช่างน่าประหลาดใจที่สาวน้อยคนนั้นไม่ได้แสดงออกถึงการมีตัวตนใดๆเลย ฉะนั้นซาริวสุจึงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเธอเลยแม้แต่น้อย
“เข้าใจล่ะ ถ้าเช่นนั้น อย่างแรก บางคำสำหรับเจ้า ซาริวสุ ชาช่ะ ยินดีด้วยกับการชุบชีวิตของเจ้า”
การชุบชีวิต

กว่าที่จะเข้าใจความหมายของคำนั่น ซาริวสุต้องใช้เวลาซักเล็กน้อย หลังจากที่เขาเข้าใจเขารู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว
การชุบชีวิต—ซึ่งหมายความว่าเข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง
เขาไร้คำพูดใดและทำได้เพียงอ้าปากค้าง

“มีอะไร? พวกลิซาร์ดแมนมีความจำเพาะรังเกียจกับการชุบชีวิตงั้นหรือ? หรือเจ้าลืมวิธีพูดไปแล้ว?”

“กักกัก....อะแฮ่ม...จ..เจ้าสามารถชุบชีวิตคนตาย...?”

“นั่นถูกต้องแล้ว อะรน่ะ เจ้าคิดว่าเรื่องแค่นี้ไม่สามารถทำได้งั้นหรือ?”

“นี่เจ้าจัด...พิธีกรรมครั้งใหญ่หรือ?”

“พิธีกรรมครั้งใหญ่? มันคืออะไร? ข้าไม่มีปัญหาที่จะทำมันด้วยตัวเองอย่างชิวๆ”

พอฟังอย่างนี้ ซาริวสุถึงกับอึ้งจนใบ้รับประทาน ถ้าอ้างเอาจากตำนานเวทย์ชุบชีวิตเป็นอำนาจที่มีเพียงลิซาร์ดแมนที่สืบเชื้อสายราชันย์มังกรเท่านั้นครอบครอง

และเขาทำมันได้ด้วยตัวเอง
สัตว์ประหลาด? ไม่ซิ
นักเวทย์ผู้มีพลังอันเหลือเชื่อ? ไม่ซิ
ซาริวสุเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
นำพากองทัพที่ราวกับมาจากเทวตำนาน ควบคุมเหล่าปีศาจ
ซึ่งหมายความว่า ผู้นี้---สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเขาคือผู้ที่สามารถเป็นศัตรูกับพระเจ้าได้

ซาริวสุลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซและก้อมกราบลงตรงหน้าของไอส์ ครูชได้คุกเข่าลงในแบบเดียวกันอย่างกระวนกระวาย
“ท่านผู้สูงส่งหนึ่งเดียว”

เขาคิดว่าสายตาที่จ้องลงมาที่เขาดูจะลำบากใจเล็กน้อย แต่ซาริวสุตัดสินเอาว่าเขาแค่ดูผิดไป
“ข้าขอปฏิญานมอบชีวิตแก่ท่าน”

“เยี่ยมมาก เจ้าปราถนาอะไรหรือ? ข้าจะมอบสิ่งนั้นให้แก่เจ้าในนามแห่งไอส์โอวกูล”

“ได้โปรดประทานความรุ่งเรืองแก่เหล่าชาวลิซาร์ดแมน”

“นั่นเป็นเรื่องทั่วไปอยู่แล้ว แน่นอนว่าข้าย่อมจะรับประกันถึงความรุ่งเรืองแก่เหล่าพสกนิกรผู้มาอยู่ใต้ร่มธงของข้า”

“เป็นพระคุณอย่างยิ่ง”

“ดี เจ้ายังพูดไม่ค่อยถนัดหรือ?พักอีกสักพักแล้วเจ้าจะเริ่มคุ้นเคยกับมัน ตอนนี้จงพักซ่ะ หลังจากนี้ยังจะมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ สิ่งแรกเห็นจะเป็นเรื่องการป้องกันหมู่บ้านนี้ที่ได้เข้ามาอยู่ในการปกครองของข้า....สำหรับรายละเอียด จงปรึกษามันกับโคคิวตัส"


ไอส์จากไปหลังจากได้พูดคำเหล่านี้ อย่างไรก็ตามก่อนหน้านั้นมันมีสิ่งที่ซาริวสุต้องทำและต้องทำตอนนี้
“โปรดรอก่อน แล้วเซนบูรุกับพี่ชายข้าล่ะขอรับ?”

“ศพของพวกมันน่าจะยังอยู่ที่บริเวณนั้น”
ไอส์ที่กำลังวางแผนจะเดินทางออกไปพร้อมกับออร่าหยุดแล้วโบ้ยปากชี้ไปทางด้านนอกของหมู่บ้าน

“ขอท่านได้โปรดชุบชีวิตพวกเขา”

“....ฮืม....ข้ามองไม่เห็นประโยชน์จากการทำสิ่งนั้น”

“เช่นนั้น ทำไมถึงชุบชีวิตข้าขอรับ? เซนบูรุและพี่ชายข้าร้ายกาจยิ่งนัก พวกเขาจะต้องมีประโยชน์เป็นแน่”

ไอส์เพ่งพิจารณาซาริวสุจากนั้นก็ยักไหล่
“ข้าจะพิจารณา...เก็บรักษาศพทั้งสองให้ดี ข้าจะลองคิดดูทีหลัง”
หลังจากที่พูด ไอส์ปัดฝุ่นจากผ้าคลุมของเขาพร้อมกับจากไป ออร่าพูดพอได้ยินเมื่อเธอเดินผ่านด้านข้างของเขาว่า” ไฮดร้านั้นน่ารักจังเลยเนอะ~” เสียงของเธอค่อยๆเลือนลับไปกับระยะทางและได้หายไปในที่สุด

ซาริวสุได้หยุดลงล้มตัวและผ่อนคลายตน
“เรารอดมาได้....ถ้าจะให้ถูกเราถูกชุบชีวิต”
เขาไม่รู้ว่าการปกครองแบบไหนที่รอคอยพวกเขาอยู่ในอนาคต อย่างไรก็ตามในเมื่อความมีประโยชน์ของเหล่าลิซาร์ดแมนได้ทิ้งความประทับใจไว้ มันคงไม่เลวร้ายเกินไปนัก”

“ครูช พี่ชายข้า........”

“อย่าไปกังวลเรื่องนั้น ไว้ค่อยคิดถึงมันทีหลัง สำหรับตอนนี้พักผ่อนและกำจัดความอ่อนเพลียออกไปซ่ะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย ข้าสามารถแบกเจ้าได้”

“อ่า...ขอบคุณ”

ซาริวสุหลับตาและนอนลง เหมือนกับในวันวานที่เขาใช้งานร่างกายอย่างหนักเกินไปจนอยากจะรีบพักผ่อนซึ่งเขาจะหลับลงทันทีเมื่อปิดตาลง
อีกครั้งที่ซาริวสุรู้สึกถึงสัมผัสของมืออันนุ่มนวลที่ลูบไล้กายของเขาไปมาพร้อมกับที่สติของเขาค่อยๆเลือนไปสู่ความมืด